Een kadootje van mam. Een weekje Tunesië. Voor mijn broer en voor mij. Voor onze partners en voor Jannah en Eva. Wat een prachtig cadeau. Het is mooi. Maar pap ontbreekt en dat voelen we allemaal. Dat gevoel alleen al brengt hem bij ons. Dat zijn ontbreken slechts fysiek is, maakt Eva duidelijk. Op een manier zoals alleen kinderen dat kunnen.
Jannah en Eva. Nichtjes voor het leven. Ze zijn urenlang zoet samen. Soms zijn ze elkaar minutenlang zat. Maar ook dat doen ze samen. Ze spelen en ze praten. Waarover weten we niet, maar ze gaan dieper dan we denken en ontstijgen soms elke aardse zekerheid. Op hun eigen kinderlijke, wijze manier.
Op een stralende ochtend, na het ontbijt, heeft Eva een steentje mee. Gevonden met Jannah. Op het balkon laat ze me het steentje zien: ‘Deze is voor opa Martin. Laten we wensen dat hij het heel goed heeft in de hemel.’ Ik schiet vol.
Ze pakt mijn hand en legt er het steentje in. Ze sluit mijn vingers eromheen waarop ze zegt: ‘Jij mag de wens doen mama. Hardop zeggen en dan het steentje hier buiten op de tafel leggen. Dan kan opa Martin er makkelijk bij als hij het komt halen.’
Ik word overspoeld door de bakken liefde die onze dochter daar over de wereld uitstort en weet even niet hoe dit op te vangen. Ze knikt me bemoedigend toe. Met natte ogen spreek ik de wens uit. ‘Dat opa Martin het maar heel goed heeft daarboven.’
Ik beweeg mee met haar gedachtegang en leg het steentje op de balkontafel. In het midden. Duidelijk zichtbaar. Mijn vader moet het wel kunnen vinden…
Overweldigd door dit bijzondere moment, vertel ik het de anderen. We schrijven het bij op onze interne harde schijf en vervolgen onze weg naar een heerlijke dag strand. Terwijl wij onze hoofden legen, spelen Jannah en Eva verder. Met zee, zand en diepe gedachten.
Bij terugkomst in het appartement rent Eva naar het balkon.
Het steentje is weg. Natuurlijk.
Alleen de dame van de schoonmaak is binnen geweest. Heeft ze het steentje van tafel geveegd? Ook op de balkonvloer is geen steen te bekennen. Ik hink van het zoeken naar een verklaring naar het volledig omarmen van dit feit. Eva weet het al lang. Haar blik van triomf zegt: zie je wel, zo kon opa Martin er makkelijk bij.
En inderdaad. Hij was erbij. De hele week. Een kadootje van pap.
Het kadootje van mam werd een kadootje van pap.
[social_share/]